Toen Nettie vanochtend wakker werd, dacht ze dat ze weer in het huis van haar jeugd was. Alsof de afgelopen nacht een brug had gebouwd waarmee ze twintig jaar was overgestoken.

Haar ogen lieten het vroege daglicht binnen – eerst nog als dunne streepjes tussen haar wimpers – en herkenden al snel het huis waarin ze tegenwoordig samen met haar dochter woonde. Zoals ieder huis had ook dit huis zijn eigen geluiden. Nettie herkende vooral de stilte.

‘Stilte is een vreemde taal,’ hoorde Nettie vaak toen ze nog een kind was en samen met haar zusje Jette opgroeide. Het waren de woorden van Moena, zoals ze hun moeder noemden. Moena fluisterde erbij en dus bleef het hun geheim. Een taal zonder woorden. Met alles wat er niet werd gezegd, konden nog vele gesprekken worden gevoerd. Misschien was dat het wel, woorden werden dingen. Dingen werden herinneringen. Maar in de stilte was alles nog mogelijk.

Nettie luisterde naar het zachte geluid van haar dochters adem door de bamboe gevlochten wanden en ruimde haar slaapplek op. Een matje en een klamboe. De tijd had op deze plek – een afgelegen dorpje tussen Bandoeng en Batavia – zijn eigen ritme.

Ze zou vandaag haar zus nog een laatste keer zien in Tandjong Priok – de grote haven vlakbij Batavia – en de rafelranden uit haar verleden rechttrekken. De zorgen over alles wat mis kon gaan, waren vanochtend verdwenen. In haar droom hadden ze elkaar omhelsd vlak voordat Jette met haar gezin aan boord ging van De Zuiderkruis.